(het nederlandse deel staat iets verder naar beneden)

Ich glaube das es Zeit wird, meine Projekte mal etwas genauer vor zu stellen.

Das ist schließlich der Grund warum ich hier bin.

Der Ort an dem ich mich Arbeitsmäßig am meisten aufhalte ist das „Kaloleni Health Centre“. Ein Zwischending zwischen einem Krankenhaus und einer Hausarztpraxis. Es wird gearbeitet in einem drei Schichten System. Also Früh-, Spät- und Nachtschicht. Es gibt sechs Betten für Patienten die für höchstens 24 Stunden zur Beobachtung stationär aufgenommen werden. Das ist nicht bei allen Centern so aber dadurch das in Kalolenie auch eine Nachtschicht arbeitet können die Patienten auch nachts betreut werden können. Außerdem können Notfälle auch nachts behandelt werden.

Es gibt eine Anmeldung bei der sich erst alle Patienten melden müssen. Anschließend werden die meisten Patienten erst von einem der Ärzte zu seinen Symptomen befragt. Und da wird dann entschieden wo der Patient am besten aufgehoben ist. Vor jeder Untersuchung oder Behandlung müssen die Patienten erst an einer Kasse den jeweiligen Betrag bezahlen. So wurde zum Beispiel heute ein elfjähriges Mädchen mit einer inkompletten Amputation eines Fingers wieder nach Hause geschickt um Geld zu holen für die Behandlung. Im Gegensatz zu anderen Afrikanischen Ländern müssen Patienten hier auch in städtischen Krankenhäusern den Großteil ihrer Behandlung selber bezahlen. Das bedeutet häufig das sich für eine günstigere Behandlung entschieden wird. Oder auch keine. Patienten sind es auch gewohnt stundenlang zu warten ohne sich zu beschweren und dann kann es noch sein das sie ohne Behandlung wieder nach Hause geschickt werden, weil der Behandlungsraum extra ordentlich geputzt wurde für eine Inspektion oder der Impfstoff aufgebraucht ist.

Manchmal ist es sehr frustrierend weil man die Arbeit nicht so ausführen kann wie man es möchte. Zum Teil weil die Zusammenarbeit mit dem einheimischen Pflegepersonal sich regelmäßig als schwierig gestaltet. Zum anderen Teil weil das notwendig Material nicht vorrätig ist. Zum Beispiel war gestern nach drei Patienten der Verband aufgebraucht.

Bis jetzt werden kleine Eingriffe in einem bestimmten Behandlungsraum durchgeführt. Dieser Raum soll über kurz oder lang ein richtiger OP werden. Es gibt jetzt schon eine rote Linie die man nicht mit Straßenschuhen betreten darf, woran sich natürlich niemand hält. Alle Instrumente und Wundmaterial sollen möglichst steril in einer Nierenschale landen und dann mit einem grünen Tuch bedeckt werden. Oft kommt es aber vor das die Sterilisation der Geräte zu lange dauert und deshalb Instrumente die keine sichtbaren Verschmutzungen haben wieder in eine neue Nierenschale gelegt und mit einem Tuch eingewickelt werden. Um sie dann für den nächsten Patienten zu benutzen. Oder wie man in einem anderen Krankenhaus sagte, es ist nicht sauber aber steril…

Ik denk dat het tijd wordt om mijn projecten een keer voor te stellen, Dit is toch ook de reden waarom ik hier ben.

Het project waar ik de meeste tijd door breng, is het „Kaloleni Health Centre“. Het is een soort uitgebreide huisartsenpraktijk. De bedoeling is dat patiënten poliklinisch behandelt worden maar als het noodzakelijk zijn er zes bedden waar patiënten voor 24 uur opgenomen kunnen worden. Uit die reden wordt er ook met drie verschillende diensten gewerkt. Dit heeft de voordeel dat patiënten voor wondverzorging ook nachts terecht kunnen.

Overdag moeten patiënten zich eerst melden bij een balie en worden dan doorgestuurd naar de huisarts. Deze doet geen of nauwelijks lichamelijk onderzoek maar vertrouwd vooral op een mondelinge anamnese. Zodra de behandeling of onderzoeken duidelijk zijn, moet de patiënt naar een kassa om alles contant te betalen. Aansluitend worden zij doorgestuurd voor het lab of bijvoorbeeld de wondverzorging. Zo gebeurde het vandaag dat een elf jarig meisje met een behoorlijk letsel aan haar vinger weer naar huis gestuurd werd om geld voor de behandeling op te halen. In tegenstelling met ander Afrikaanse landen moeten patiënten hier hun behandeling betalen. Dat betekend vaak dat er voor een goedkopere behandeling gekozen wordt of ook soms voor geen behandeling gekozen wordt. Tijdens besnijdenis is mij al een aantal keren opgevallen dat patiënten de hechtdraad gaan delen. Dus ook de naald. Ik denk dat de ouders er zich niet bewust van zijn, welk risico hun kinderen lopen.

Het is ook geen probleem dat patiënten uren moeten wachten. Er staan veel houten banken op de gang waar patiënten steeds een plekje naar voren mogen schuiven. Maar het kan ook gebeuren dat zij al uren aan het wachten zijn en toch zonder behandeling naar huis gestuurd worden, omdat de behandelruimte extra gepoetst werd voor een inspectie of de vaccinatievloeistof op is. Maar er is niemand die dan begint te klagen. Als het zo is , komen zij morgen weer terug.

Soms ontbreekt het ook aan heel eenvoudig materiaal en is er bijvoorbeeld naar drie patiënten geen verband meer.

Er is een ruimte waar kleine chirurgische ingrepen plaatsvinden. En ook de wondbehandeling gedaan werd. Op lange termijn moet dit de operatie kamer worden. Er is ook al een rode streep op de grond die aangeeft waar je niet meer met gewone schoenen mag lopen. Alleen houd zich er niemand aan.

Alle instrumenten en materiaal voor wondbehandeling worden zo steriel mogelijk in een nierbakkertje gelegd en met een groen doek afgesloten Het groene doek betekend dus het is steriel. Soms duurt de sterilisatie te lang en worden instrumenten waar geen zichtbaar vuil opzit weer gebruikt wordt. Dit wordt dan in een nieuw nierbakkertje gelegd en met een nieuw groen doek bedekt…. Of zoals zoals ze in een ander ziekenhuis zeggen, het hoeft niet schoon te zijn. Als het maar steriel is….