Sarah-in-arusha.reismee.nl

eindelijk weer boven op

Der letzte Bericht ist schon einige Zeit vergangen. Das hat damit zu tun das ich seit letzter Woche gestört wurde durch eine wahrscheinliche Lebensmittelvergiftung. Die doch meinen Tagesablauf ziemlich durch einander gebracht hat. Mir war nicht bewusst, das man sich so schlecht fühlen kann. Zu verdanken habe ich den Zustand wahrscheinlich einen Milchshake der nicht mehr ganz in Ordnung war. Also wieder was gelernt.

Die Tage davor waren eigentlich sehr gut verlaufen. Nach 1,5 Wochen hatte ich mich auf meinem Projekt ausreichend bewiesen sodass ich immer mehr selbstständig machen durfte und bei Eingriffen assistieren konnte. So habe ich in der zwischenzeitlich bereits bei einigen Beschneidungen assistiert (man gewöhnt sich an alles) und viele Wundversorgung alleine gemacht

Ich habe natürlich von Haus aus nicht so viel Erfahrungen wie Krankenpfleger die sich darauf spezialisiert haben. Aber teures und speziales Verbandsmaterial gibt es hier eh nicht und für vieles reicht das bisschen an klinischem Blick den ich inzwischen durch die MPU erlernt habe. Oftmals scheitert eine ideale Behandlung an dem nicht vorhandenen Material. Von Zuhause habe ich Pflaster-rollen mitgebracht die abgelaufen waren und dadurch nicht mehr gebraucht werden durften. Diese nutze ich jetzt um Wundnachtstreifen her zu stellen. Diese sind hier nicht vorhanden und so muss nicht jede Wunde genäht werden sondern kann auch so verschlossen werden und wird die Narbe nicht zu groß. Nachdem der Arzt mit dem ich hauptsächlich in der Wundbehandlung zusammen arbeite noch Anfang der Woche skeptisch war, ist er jetzt sehr interessiert wie die Behandlung mit kleinen Tricks verbessert werden kann.

In meiner ersten Woche fand ich es schwierig mit anzusehen das Abszesse zwar eröffnet werden aber anschließend nicht gespült werden. Inzwischen übernehme ich oft die Weiterversorgung.

Soweit so gut. Da wir eine anspruchsvolle Woche hatten, beschlossen wir am Sonntag schwimmen zu gehen und die Sonne einmal so richtig zu genießen. Durch einen Tipp, sind wir auf eine Lodge gestoßen zu der ein Pool gehört. Und für umgerechnet 6 Euro kann man den ganzen Tag schwimmen. Für Lisette und mich das Paradies auf Erden. Und dieses mal bekamen wir sogar Besuch von ungefähr 19 Schwarzgesicht-Affen. Bin ich bei dem ersten Affen noch fast aus dem Wasser geflogen, weil ich dachte das wäre der einzige den wir zu Gesicht bekommen würden, saßen plötzlich ganz viele in unserer Nähe und posierten professionell vor unserer Kamera.

Am Montag war es mit der guten Laune dann vorbei. Ich bekam immer mehr körperliche Beschwerden die soweit gingen das ich letzten Mittwoche meine ersten eigenen Erfahrung in einem afrikanischen Krankenhaus gemacht habe. Zum Glück war es ein Privatkrankenhaus sodass es nicht annähernd so voll war wie in dem Krankenhaus in dem ich normalerweise arbeite. Bis wir mit einem Rezept wieder vor der Tür standen dauerte es trotzdem noch vier Stunden. Wenn man sich nicht gut fühlt aber nicht den Eindruck hat das alle Ärzte was zu tun haben dauern vier Stunden sehr lang. Nach der Anmeldung wird man, nach einer Wartezeit, zuerst zu einer Krankenschwester geschickt die den Blutdruck misst und Fragen zur Erkrankung stellt. Anschließend wieder nach draußen auf einer Bank warten, bis der Arzt Zeit hat. Nach dem Arzt wieder auf eine Bank bis das Labor einen ruft. Und so weiter.

Nachdem ich beim ersten Gespräch schon nicht einverstanden war mit allen Untersuchungen, und beim zweiten Gespräch eine Diskussion anfing, über die Notwendigkeit der Medikamente. Wurde der Arzt dann doch etwas misstrauisch und erkundigte sich nach meinem Beruf. Hier sind Ärzte es nicht gewöhnt das Patienten Fragen stellen oder ihre eigene Meinung haben. Schlussendlich sind wir aber doch auf einen gemeinsamen Nenner gekommen.

Inzwischen sind wir aber wieder ein paar Tage weiter und geht es mir wesentlich besser. Ich muss auch zugeben ich kann den trockenen Reis nicht mehr sehen, der in den letzten Tagen zu meiner einzigen Nahrungsquelle geworden ist.

Ich hoffe das dies meine einzige Erkrankung bleibt und ich ab Montag wieder normal zur Arbeit gehen kann.

Zwischendurch hatte ich natürlich auch noch Geburtstag aber das erzähle ich ein anderes Mal.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Het laatste verslag is al weer een tijd geleden. Dit had ermee te malen dat ik afgelopen week met een (waarschijnlijke) voedselvergiftiging te maken had die mijn functioneren behoorlijk beïnvloed heeft. Begonnen is het met een milkshake die toch niet meer goed was.

Tot die tijd was er niets aan de hand. Na bijna 1,5 weken mij te moeten bewijzen kreeg ik toch steeds meer respect door de arts en verpleegkundige en mocht ik steeds meer zelfstandig doen. Was het in begin nog, alleen kijken niets aanraken, heb ik ondertussen bij verschillende kleine chirurgische ingrepen geassisteerd en voer ik een groot deel van de wondverzorging zelfstandig uit. Natuurlijk heb ik minder ervaringen dan een wondverpleegkundige maar het speciale en dure materiaal hebben zij hier toch niet. En vaak is mijn klinische blik die ik door de MPU al een beetje heb kunnen ontwikkelen dan ook voldoende. Vaak ontbreekt er het materiaal om een behandeling goed uit te kunnen voeren.

Ik heb vanuit Nederland pleisterrollen mee genomen die boven datum waren. Deze gebruik ik nu om hecht-strips van te maken. Zoiets kennen zij hier niet. Of de wond wordt gehecht of het wordt open gelaten tot het van zelf dicht gaat. Zo zijn de hecht-strips een fijne manier om de wond snel te laten sluiten. De arts met wie ik meestal samen werk was in begin nog sceptisch maar staat er nu wel open voor om de nieuwe manier te gebruiken. Zo moet je al blij zijn met kleine dingen. In mijn eerste week had ik er heel veel moeite mee hoe abcessen verzorgt werden. Die worden namelijk wel open gemaakt maar vervolgens niet uitgespoeld, ondertussen neem ik het vaak over om te wond te spoelen en opnieuw te verbinden.

Na een week met heel veel indrukken hadden Lisette en ik afgelopen week besloten om te gaan zwemmen. Wij hadden de tip gekregen van een klein en rustig zwembad bij een Lodge. Echt een paradijs op aarde. Rust (wij waren bijna de hele dag alleen), mooie omgeving, geen andere blanken en apen. Eindelijk een keer de zon op een ander manier te kunnen genieten.

Bij de eerste aap ben ik bijna het zwembad uitgevlogen om mijn camera te kunnen pakken. Ik wilde hem echt niet missen. Uiteindelijk zaten er 19 apen om ons heen die heel goed gefotografeerd konden worden. Wij hebben heel erg genoten van die vrije dag. En dan kwam de milkshake…..

De komende dagen voelde ik mij lichamelijk steeds minder goed. Ik ben dan ook niet meer gaan werken. Het ging zelfs zo ver dat ik afgelopen week woensdag voor het eerst eigen ervaringen in een Afrikaans ziekenhuis mocht maken. Gelukkig was het een privéziekenhuis. Dat betekend niet dat je sneller geholpen werd terwijl er veel minder mensen aan het wachten waren dan in het ziekenhuis waar ik werk. Uiteindelijk duurde het vier uur voordat ik met een recept voor een antibiotica weer buiten stond. As je jij niet goed voelt maar het idee hebt dat er veel artsen niets aan het doen zijn, duren vier uur behoorlijk lang. Na het aanmelden moesten wij eerst op een bankje wachten voor een verpleegkundige die de bloeddruk meet en vragen stelt over de voorgeschiedenis. Aansluitend weer op de bank voor de spreekkamer van de dokter, daarna na het lab en weer naar die arts alles meet veel wachten verbonden. Bij de tweede keer bij de arts gaf hij aan niets gevonden te hebben maar ook niets op kweek te kunnen zetten omdat dit niet mogelijk was in het ziekenhuis. Hij adviseerde om toch antibiotica te slikken samen met een maagbeschermer en probiotica. Na een korte discussie over de medicatie en de vraag hoezo ik maagbeschermer en probiotica al gebruikte werd de arts een beetje achterdochtig en vroeg wat ik voor werk deed. Hij was het niet gewend dat patiënten zo veel vragen stelden en ook nog een eigen mening hadden. Uiteindelijk zijn wij er wel samen uitgekomen.

Ondertussen zijn wij er weer een paar dagen verder en voel ik mij behoorlijk beter. Veel langer had ik ook niet kunnen leven op alleen maar droge rijst. Ik hoop dat dit het laatste keer was dat ik hier ziek wordt zodat ik maandag weer aan het werk kan. Na bijna een week thuis gezeten te hebben.

Afgelopen vrijdag ben ik ook nog jarig geweest maar dit vertel ik een ander keer.

Reacties

Reacties

Lisette

Mooi geschreven !
Ik ben blij dat je weer wat opgeknapt bent xx

Annemarie N.

Hoi Sarah,
Heb nu pas tijd om al je berichtjes te lezen, blij dat je ook in je beste Nederlands schuift, scheelt een hoop tijd???? Fijn dat je weer opknapt zodat je weer kan werken en je verjaardag hebt kunnen vieren. Intussen mis je mooi alle stress rondom het NIAZ-gebeuren, al die regen én de zwarte pieten discussie daar ik niet goed van wordt. Veel plezier de komende weken en tot de feestdagen!

Sjaak Roos

Ha Sarah

wat vervelend joh. Lig je daar in zo'n vreemd ziekenhuis. Inderdaad nu maar hopen dat het niet meer gebeurt.
Sterkte en een mooie tijd verder

Joke rijnberg

Fijn dat je weer opknapt, lijkt me echt naar om je daar zo ziek te voelen. Je maakt weer heel wat mee zeg. Prachtige ervaringen.
PS: Kon je mensen blij maken met de meegenomen kleding?

Groetjes en nog een mooie tijd

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!